حتماً نباید آدمِ خوبی باشی. حتماً نباید صدها فرسنگ بیابان را به توبه روی زانوانت پیموده باشی فقط باید بگذاری موجودِ نرمِ تن‌ات آنچه را دوست دارد، دوست بدارد. برایم از یأس بگو، از یأس‌ات، من هم از یأس‌ام با تو خواهم گفت. در این میانه، زندگی همچنان می‌گذرد. در این میانه، آفتاب و گوهرانِ زلالِ باران غلتان‌اند در چشم‌اندازها، بر‌هامون‌ها، بر درختانِ دوردست، بر کوه‌ها و رودها. در این میانه، غازهای سفید، بر فراز، در آسمانِ آبی و پاک باز به خانه برمی‌گردند. هر که هستی و هر چه تنها هستی جهان خود را یکسر به خیال تو می‌سپارد جهان صدایت می‌زند مثل غازهای وحشی، با صدایی تیز و پرشور و بارها و بارها شأن تو را در تبارِ موجودات جار می‌زند.
